Sinds kort volg ik met 12 fotografen van het fotografencollectief De Zutphense een mentoraat. Een fotograaf, die meer weet dan wij, Peter van Tuyl, is onze mentor. Als individuele fotografen gaan wij iets doen aan onze fotografie. En dan gaat het niet om de techniek, maar om de inhoud! De eerste avond namen we allemaal 5 foto's mee, waar we trots op waren, over onderwerpen of in een genre waar we in verder willen. Ik nam wat portretten mee en nog twee architectuurfoto's. Een van de portretten zie je hier als illustratie (Model: Ilona). De foto's werden becommentarieerd en er rolde voor elk van ons een opdracht uit. Mijn opdracht was: maak een portrettenserie met inhoud. De inhoud kan dan zijn een bepaalde leeftijdsgroep of een beroepsgroep of iets dergelijks. Een ander moest bijvoorbeeld abstracties fotograferen of spiegels in het landschap. Kenmerkend voor alle opdrachten was dat het moeilijk is en daarom een uitdaging. Onze mentor Peter heeft ook een boekje uitgegeven, dat ik aan het lezen ben. Het gaat precies over de materie waar we mee verder willen. Een betere fotograaf worden met een boodschap, het niveau van de kiekjesmaker of de 'mooie plaatjes' overstijgend. Maar wat is een fotograaf met een boodschap, een fotograaf die met zijn beelden iets te zeggen heeft? Ik vind dat lastig. Het draait dan om engagement.
Ik kende een fotograaf die overal waar hij kwam, toiletten fotografeerde. Hij had een enorme verzameling. Hoe geëngageerd is dat? Wat is zijn boodschap (fotografisch gezien dan)?
Ik bezocht onlangs het fotomuseum in Den Haag en wat ik daar aan de wand zag hangen, deed mij verzuchten, dat ik toch zelf te kritisch ben op niet-scherpe foto's. Bewaren, afdrukken en ophangen! Maar is dat mooi of geëngageerd of waren het toch maar gewoon kiekjes van iemand die toevallig beroemd is geworden? Plotseling wil ik niet meer iets moois op de plaat zetten, niet geëngageerd genoeg. Of ik zoek naarstig in de krant naar ellende die me interesseert en die in beelden is vast te leggen.
Nee, denk ik nu. Zo moet het niet. Het is een ontwikkeling. Maak eerst maar mooie technisch goede beelden. Een portret met een mooie of geladen uitdrukking op het gezicht. Een portret in een omgeving waar hij of zij een passie mee heeft. Ook dat is inhoud. Misschien word ik daar beroemd mee en kan ik alle mislukte foto's als geëngegeerd werk naar een museum brengen. Of moet je daarvoor eerst dood gaan? Dan wacht ik nog even. Ik engegeer mezelf voorlopig maar. Als fotograaf.
Regelmatig sjouw ik door het land met de camera in de aanslag. Ik fotografeer alles waar mijn oog op valt en wat in mijn ogen een interessant beeld is. Bijvoorbeeld mooie architectuur, grappige mensen op straat, een boeiende lichtval of aantrekkelijke natuur. Dat laatste is breed op te vatten, maar smaken verschillen nu eenmaal. Soms zie je grappige parallellen, zoals uit de twee bijgaande foto's van straatjes blijkt: wel allebei gemaakt in of vlakbij Friesland. De een in Oldemarkt, de andere in Tzum. Bijzonder aan deze straatjes was dat ze absoluut uitgestorven waren. Niemand op straat, geen hond en geen mens. Toch fotografeerde ik er midden op de dag en heb niet gewacht tot alles leeg was. Wat maakt dat dorpen leeg aandoen en de steden vol? Ook in de zomer zie je dat verschijnsel. Op het platteland zit iedereen binnen en in de stad is geen plekje in de zon onbenut: voor het huis, in het park, desnoods op het dak. Wat ik ook als parallel heb ontdekt tussen grote stad en platteland is de gemeenschappelijke volstrekte rust op de kerkhoven. Dat intrigeert mij. Misschien ga ik dat verder onderzoeken en mogelijk is het een goed onderwerp voor een fotoserie. Naast de dagelijkse hektiek van de levenden, de rust van de doden. Het levert in elk geval mooie beelden op. 
