De fotorace

Elk jaar doet het Fotografencollectief de Zutphense mee aan de bondsfotowedstrijd. Elke fotoclub kan 10 inzendingen leveren. En wij, want ik ben lid van de Zutphense, willen natuurlijk winnen. Hoe gaat dat in zijn werk. Elk lid van de club levert verplicht één tot drie foto's in. Een interne jury beraadt zich over de inzendingen en poogt tot een collectie te komen, die niet qua onderwerp, maar wel qua sfeer en uitstraling een beetje bij elkaar past. Bovendien moeten de individuele foto's uit de collectie opvallen als iets bijzonders, want als straks de jury van de Fotobond (http://www.fotobond.nl/) al die honderden foto's gaat bekijken, moet je niet opgaan in de grijze massa, maar opvallen. Onze interne jury heeft een keuze gemaakt en heeft die gisteren aan de leden voorgelegd of liever gezegd laten zien. Over foto's valt immers een boel te twisten: wat is wel of niet een geschikte foto voor de wedstrijd, welke horen bij elkaar, welke zijn technisch goed genoeg en welke niet. Het leuke van zo'n avond is dat er veel inzendingen besproken worden en daar kun je als individueel lid veel van leren. Ik had geen inzending die in de uiteindelijke collectie terecht kwam, maar enkele van mijn inzendingen werden wel positief benaderd door onze jury. Bijgaande foto heeft 'heel lang' er bij gezeten en is op het laatst afgevallen. Ik kan er mee leven, want ik vind het zelf nog steeds een heel sterk beeld. Het was het unieke moment, camera bij de hand, kind bleef stil zitten en het natuurlijke licht was fenomenaal. Het meisje op de foto is mijn kleindochter, die op de foto in de vorige blog rechts in beeld is. Nu is ze 4 jaar, op de bijgaande foto 14 maanden. Maar nog altijd een supermodel! Wat de clubwedstrijd betreft, hopen we evenals vorig jaar bij de eerste tien te eindigen. Want ook vrijetijdsfotografen hebben zo hun doelstellingen.

Lid zijn van een fotoclub is voor de amateur en de professional een goede manier om scherp te blijven. Focussen dus.

Kinderweekend

Als de rust is weergekeerd en de kleinkinderen weer naar huis zijn, met medeneming van oma, wordt het tijd voor opa om te evalueren. Het dagelijks ritme, voor zover ik dat heb, was danig in de war. Op zaterdagochtend om zeven uur uit de veren, omdat die kleine koters klaarwakker zijn en aandacht nodig hebben, is afwijkend van de meeste zaterdagen. Maar ik klaag niet, er komt een boel aandacht voor terug. Opa wordt toegelachen, mag meespelen met de puzzels, de poppen, de knuffels en krijgt koekjes toegestopt. Dat daarbij de hele kamer wordt verbouwd, de bank is omgetoverd tot een speelpaleis, waar niet meer op te zitten valt, nemen we voor lief. Ook het menu is anders dan anders: veel kippenpootjes en worstjes, gebakken krieltjes en rauwe paprika, want alleen van die menukaart wordt gegeten. En schuddebuikjes voor op brood. Ik moest die dingen halen in de supermarkt, maar kon ze eerst niet vinden. Denk je dat ik aan het winkelpersoneel durf te vragen: "Weet u waar de schuddebuikjes staan?" Nou nee, dan liever 10 minuten doorzoeken. Het lukte, ik vond ze en weet je, het is best lekker op brood. Vroeger (opa, hè!) legden wij gewoon speculaasjes op brood, maar schuddedingetjes zijn leuker. Alle kinderboekjes zijn weer voorgelezen, sommige meerdere keren, dat maakt kinderen immers niet uit. En natuurlijk maakte foto-opa weer vele portretjes van zijn lieve kleinkinderen. De oudste van de twee is een prima model, de jongste wil niet stilzitten. Maar allebei willen ze de resultaten graag zien. Opa gaat uitrusten van de vermoeienissen. Het was niettemin leuk. Hoe zeiden ze het ook al weer: kleinkinderen? Niet de lasten wel de lusten?