De das en mijn tuin

Buiten wonen heeft vele voordelen, die ik nauwelijks hoef te noemen. Maar als je zo dicht bij de natuur woont, komt de natuur ook heel dicht bij jou. Dat is heel schattig en ik voel me ook een beetje vereerd, ware het niet dat de regelmatige bezoeker van mijn tuin er een zooitje van maakt. Met zijn of haar spitse snuit zoekt en graaft het dier naar emelten en andere eetbare zaken in de grond. Die eettafel is dan mijn prachtige gazonnetje of mijn mooie bedje met tulpen. En daar baal ik van. Om het beest weg te houden heb ik in de nacht op een tijdklok een radio in de tuin aan staan. Bovendien een ingegraven mollenverjager. Meestal helpen die zaken wel wat, maar de afgelopen nacht maakte de das, want daar gaat het om, het wel erg bont. Niet alleen werd mijn gras deskundig omgeploegd, maar mijnheer of mevrouw vond het ook nodig een gezellig poepplekje aan te leggen in mijn net ingezaaide moestuin. Deze zogenaamde latrine was goed gevuld en geeft aan dat de das het in mijn tuin naar zijn zin heeft. Ik heb nu ook een hoogfrequente ultrasone lawaaimaker met bewegingssensor aangeschaft. Kijken of die wat wil helpen.

En anders? Aanvaarden dat ik samenwoon met dassen, vossen, herten en emelten.

De foto van de dassen heb ik van internet gehaald, de andere foto's zijn van mezelf.

Hoe gezond ben je? Health check!

Jaarlijks organiseert mijn werkgever, Landstede, een health check voor medewerkers. Dat is een vrijwillige kans om te kijken hoe je er qua gezondheid voor staat. Heel veel collega’s grijpen die kans en gaan er heen. Twee jaar geleden had ik ook meegedaan en dit jaar besloot ik er ook weer gebruik van te maken. Met welk beeld ging ik er heen? Optimistisch of pessimistisch? Toen ik ter voorbereiding voor de spiegel ging staan, dacht ik wel dat er van die buik wel wat af kon. Een paar kniebuigingen later, meende ik dat er ook wel wat meer soepelheid in de gewrichten nodig was en een klein zelfonderzoek naar mijn beweegpatroon, leverde ook nog wel wat minpunten op. Dus met een lichte huiver ging ik naar het Rechterland, waar de check werd afgenomen. Onder begeleiding van mbo-studenten ging ik het hele circuit af. Bloeddruk, cholesterol, lengte, gewicht, buikomvang, BMI, schouder- en rugsoepelheid, knijpkracht en tenslotte conditie. Na een drie kwartier door de molen, had ik een gesprek met de deskundige, die alle scores met me doornam. Gelukkig scoorde ik geen onvoldoendes, maar links en rechts was nog wel wat te verbeteren. En – als ik eerlijk ben – precies op die punten, die ik zelf allang wist. Dus weg met de struisvogelpolitiek: bewegen, meer fietsen, wandelen en trouwer naar de sportschool. Zo, dat is gezegd en opgeschreven. Nu dus aan de slag en me er aan houden. In het kader van de nationale sportweek, die we vandaag op school officieel gaan inluiden, lijkt me dat ook een goed plan. Vanmiddag ga ik wandelen, morgen naar de sportschool, woensdag…. Nou ja, ik zie wel.


Maar ik zal bewegen. Daar mag je me aan houden.

Boekenfilosofie

Kort geleden werd ik in de gelegenheid gesteld om te fotograferen in de Overijsselse Bibliotheek Dienst én in de prachtige nieuwe bibliotheek in het Kulturhüs van Holten. In de OBD is een heel groot magazijn, waar allerlei boeken zijn opgeslagen. Eindeloze meters redelijk saaie metalen stellingen, maar vol met boeken, die hoopvol wachten tot ze worden opgevraagd. Ik kon de hunkering voelen. Kinderboeken, bladmuziek, detectives, leskisten, romans, maar ook folia vol met heel oude kranten. Als boekenliefhebber voelde ik me er heel erg thuis. Maar het is en blijft een magazijn. Opslag en geen presentatie. De enkele medewerker die er in rondliep had er duidelijk geen last van: ophalen en terugzetten, dat was het devies. Zelfs de computer die ik er aantrof was gedateerd. Ongetwijfeld werkte hij nog naar behoren en was daarom niet vervangen. Heel anders dan de gelikte exemplaren die ik in de bibliotheek in Holten zag staan. Daar was de presentatie voor het publiek van de bibliotheekdiensten nummer één. Het zag er fantastisch uit. Net een leesparadijs of een boekensupermarkt! Hier stonden de boeken te pronken en te lonken: neem mij mee, lees mij. Heel anders dan hun miezerige maar noodzakelijke positie in het magazijn, waar ik ze eerder op de dag had aangetroffen. Toch had ik geen medelijden, zo is nu eenmaal het leven van een boek. Hoe vaker gelezen, hoe meer beduimeld, hoe populairder! Wel ging er een steek door mij heen, toen ik een plastic krat zag staan met het opschrift: AFGESCHREVEN. Even had ik het te kwaad. Stilletjes hoopte ik dat ze uit die krat weer in de verkoop gingen, voor een habbekratsje, zodat nog meer mensen van ze konden genieten.

Dankzij @essen2punt0 had ik een mooie serie foto's kunnen maken en voelde ik mij verbonden met die grote massa ingebonden wijsheid en vermaak.