De das en mijn tuin

Buiten wonen heeft vele voordelen, die ik nauwelijks hoef te noemen. Maar als je zo dicht bij de natuur woont, komt de natuur ook heel dicht bij jou. Dat is heel schattig en ik voel me ook een beetje vereerd, ware het niet dat de regelmatige bezoeker van mijn tuin er een zooitje van maakt. Met zijn of haar spitse snuit zoekt en graaft het dier naar emelten en andere eetbare zaken in de grond. Die eettafel is dan mijn prachtige gazonnetje of mijn mooie bedje met tulpen. En daar baal ik van. Om het beest weg te houden heb ik in de nacht op een tijdklok een radio in de tuin aan staan. Bovendien een ingegraven mollenverjager. Meestal helpen die zaken wel wat, maar de afgelopen nacht maakte de das, want daar gaat het om, het wel erg bont. Niet alleen werd mijn gras deskundig omgeploegd, maar mijnheer of mevrouw vond het ook nodig een gezellig poepplekje aan te leggen in mijn net ingezaaide moestuin. Deze zogenaamde latrine was goed gevuld en geeft aan dat de das het in mijn tuin naar zijn zin heeft. Ik heb nu ook een hoogfrequente ultrasone lawaaimaker met bewegingssensor aangeschaft. Kijken of die wat wil helpen.

En anders? Aanvaarden dat ik samenwoon met dassen, vossen, herten en emelten.

De foto van de dassen heb ik van internet gehaald, de andere foto's zijn van mezelf.

Hoe gezond ben je? Health check!

Jaarlijks organiseert mijn werkgever, Landstede, een health check voor medewerkers. Dat is een vrijwillige kans om te kijken hoe je er qua gezondheid voor staat. Heel veel collega’s grijpen die kans en gaan er heen. Twee jaar geleden had ik ook meegedaan en dit jaar besloot ik er ook weer gebruik van te maken. Met welk beeld ging ik er heen? Optimistisch of pessimistisch? Toen ik ter voorbereiding voor de spiegel ging staan, dacht ik wel dat er van die buik wel wat af kon. Een paar kniebuigingen later, meende ik dat er ook wel wat meer soepelheid in de gewrichten nodig was en een klein zelfonderzoek naar mijn beweegpatroon, leverde ook nog wel wat minpunten op. Dus met een lichte huiver ging ik naar het Rechterland, waar de check werd afgenomen. Onder begeleiding van mbo-studenten ging ik het hele circuit af. Bloeddruk, cholesterol, lengte, gewicht, buikomvang, BMI, schouder- en rugsoepelheid, knijpkracht en tenslotte conditie. Na een drie kwartier door de molen, had ik een gesprek met de deskundige, die alle scores met me doornam. Gelukkig scoorde ik geen onvoldoendes, maar links en rechts was nog wel wat te verbeteren. En – als ik eerlijk ben – precies op die punten, die ik zelf allang wist. Dus weg met de struisvogelpolitiek: bewegen, meer fietsen, wandelen en trouwer naar de sportschool. Zo, dat is gezegd en opgeschreven. Nu dus aan de slag en me er aan houden. In het kader van de nationale sportweek, die we vandaag op school officieel gaan inluiden, lijkt me dat ook een goed plan. Vanmiddag ga ik wandelen, morgen naar de sportschool, woensdag…. Nou ja, ik zie wel.


Maar ik zal bewegen. Daar mag je me aan houden.

Boekenfilosofie

Kort geleden werd ik in de gelegenheid gesteld om te fotograferen in de Overijsselse Bibliotheek Dienst én in de prachtige nieuwe bibliotheek in het Kulturhüs van Holten. In de OBD is een heel groot magazijn, waar allerlei boeken zijn opgeslagen. Eindeloze meters redelijk saaie metalen stellingen, maar vol met boeken, die hoopvol wachten tot ze worden opgevraagd. Ik kon de hunkering voelen. Kinderboeken, bladmuziek, detectives, leskisten, romans, maar ook folia vol met heel oude kranten. Als boekenliefhebber voelde ik me er heel erg thuis. Maar het is en blijft een magazijn. Opslag en geen presentatie. De enkele medewerker die er in rondliep had er duidelijk geen last van: ophalen en terugzetten, dat was het devies. Zelfs de computer die ik er aantrof was gedateerd. Ongetwijfeld werkte hij nog naar behoren en was daarom niet vervangen. Heel anders dan de gelikte exemplaren die ik in de bibliotheek in Holten zag staan. Daar was de presentatie voor het publiek van de bibliotheekdiensten nummer één. Het zag er fantastisch uit. Net een leesparadijs of een boekensupermarkt! Hier stonden de boeken te pronken en te lonken: neem mij mee, lees mij. Heel anders dan hun miezerige maar noodzakelijke positie in het magazijn, waar ik ze eerder op de dag had aangetroffen. Toch had ik geen medelijden, zo is nu eenmaal het leven van een boek. Hoe vaker gelezen, hoe meer beduimeld, hoe populairder! Wel ging er een steek door mij heen, toen ik een plastic krat zag staan met het opschrift: AFGESCHREVEN. Even had ik het te kwaad. Stilletjes hoopte ik dat ze uit die krat weer in de verkoop gingen, voor een habbekratsje, zodat nog meer mensen van ze konden genieten.

Dankzij @essen2punt0 had ik een mooie serie foto's kunnen maken en voelde ik mij verbonden met die grote massa ingebonden wijsheid en vermaak.

Een nieuwe lente, een nieuw geluid

Het is weer lente en dat zie je om je heen. Mensen zijn weer vrolijk, praten over terrasjes, in de zon zitten en een keer lekker naar buiten. De vogeltjes hebben er ook weer zin in: goudvinken, straatmezen, kool- en andere mezen bevolken onze tuin. De net geplante kruidenplanten hebben het alweer begeven door de nachtvorst, maar bij de tuincentra zijn ze wel weer aan te vullen. Je kunt ook te vroeg uit je holletje komen. Ook de struiken en bomen maken een voorzichtig begin met bloeien. Het is rond ons huis en in de tuin allemaal te bekijken.

Voor de fotograaf is het een paradijs. Ik heb meteen mijn camera met macrolens gepakt en ben aan de slag gegaan. De magnolia en de forsythia (hoe schrijf je dat eigenlijk?) zijn mijn modellen. Takjes waaien een beetje in de wind, maar met een beetje snellere tijd, krijg ik ze wel stil. In de nabewerking heb ik er wat korrel op losgelaten: de bloemen krijgen zo wat meer structuur en bovenal ziet het er wat meer artistiek uit.

Ik ben maar eens begonnen met een themamapje: lentefoto's. Dan volgt straks het mapje zomerfoto's en dan zijn we voorbereid op het eigen stockfotobureautje.

Soms moet je - ook bij fotografie - een beetje commercieel denken. (Had ik nu wel of niet een watermerk in deze foto's gezet of zijn ze weer gewoon te plagiëren? Even nakijken nog!)

Hoe scherp mag je het zien?

In de fotografie heb ik altijd geleerd dat een foto scherp moet zijn. Naast goed belicht en een goede compositie. Als ik echter foto's bekijk in fotobladen en op tentoonstellingen, zie ik er steeds meer die echt totaal onscherp zijn. Weggooien, denk ik dan. Fout! Deze beelden geven de sfeer weer van een gebeurtenis of van niets, dus gewoon sfeer. Nu had ik een tijdje terug wat foto's gemaakt op een kerkhof, gewoon in het maanlicht, niets bijzonders. Maar wel een beetje onscherp, want ik had geen statief bij me. Weggooien? Zonde, ik heb niet voor niets een uur staan te blauwbekken tussen de zerken. Dus heb ik in Lightroom wat extra korrel toegevoegd, waardoor er echt een mooi artistiek maar wel onscherp beeld uitkwam. Op de fotoclub was men echt heel enthousiast.
Toch weiger ik om expres onscherpe beelden te gaan maken. Dat druist bij mij tegen alles in. Maar soms maak je een foto die eigenlijk niet mislukt mag heten. Op een roofvogelshow maakt ik bijgaande foto. Best mooi, maar niet de bedoeling.
Ik ben nu wat voorzichtiger met het weggooien van onscherpe beelden. Wie weet of ze ooit nog eens kunnen dienen om een fotowedstrijd mee te winnen. Bijvoorbeeld als het om sfeer of gevoel gaat.

De fotorace

Elk jaar doet het Fotografencollectief de Zutphense mee aan de bondsfotowedstrijd. Elke fotoclub kan 10 inzendingen leveren. En wij, want ik ben lid van de Zutphense, willen natuurlijk winnen. Hoe gaat dat in zijn werk. Elk lid van de club levert verplicht één tot drie foto's in. Een interne jury beraadt zich over de inzendingen en poogt tot een collectie te komen, die niet qua onderwerp, maar wel qua sfeer en uitstraling een beetje bij elkaar past. Bovendien moeten de individuele foto's uit de collectie opvallen als iets bijzonders, want als straks de jury van de Fotobond (http://www.fotobond.nl/) al die honderden foto's gaat bekijken, moet je niet opgaan in de grijze massa, maar opvallen. Onze interne jury heeft een keuze gemaakt en heeft die gisteren aan de leden voorgelegd of liever gezegd laten zien. Over foto's valt immers een boel te twisten: wat is wel of niet een geschikte foto voor de wedstrijd, welke horen bij elkaar, welke zijn technisch goed genoeg en welke niet. Het leuke van zo'n avond is dat er veel inzendingen besproken worden en daar kun je als individueel lid veel van leren. Ik had geen inzending die in de uiteindelijke collectie terecht kwam, maar enkele van mijn inzendingen werden wel positief benaderd door onze jury. Bijgaande foto heeft 'heel lang' er bij gezeten en is op het laatst afgevallen. Ik kan er mee leven, want ik vind het zelf nog steeds een heel sterk beeld. Het was het unieke moment, camera bij de hand, kind bleef stil zitten en het natuurlijke licht was fenomenaal. Het meisje op de foto is mijn kleindochter, die op de foto in de vorige blog rechts in beeld is. Nu is ze 4 jaar, op de bijgaande foto 14 maanden. Maar nog altijd een supermodel! Wat de clubwedstrijd betreft, hopen we evenals vorig jaar bij de eerste tien te eindigen. Want ook vrijetijdsfotografen hebben zo hun doelstellingen.

Lid zijn van een fotoclub is voor de amateur en de professional een goede manier om scherp te blijven. Focussen dus.

Kinderweekend

Als de rust is weergekeerd en de kleinkinderen weer naar huis zijn, met medeneming van oma, wordt het tijd voor opa om te evalueren. Het dagelijks ritme, voor zover ik dat heb, was danig in de war. Op zaterdagochtend om zeven uur uit de veren, omdat die kleine koters klaarwakker zijn en aandacht nodig hebben, is afwijkend van de meeste zaterdagen. Maar ik klaag niet, er komt een boel aandacht voor terug. Opa wordt toegelachen, mag meespelen met de puzzels, de poppen, de knuffels en krijgt koekjes toegestopt. Dat daarbij de hele kamer wordt verbouwd, de bank is omgetoverd tot een speelpaleis, waar niet meer op te zitten valt, nemen we voor lief. Ook het menu is anders dan anders: veel kippenpootjes en worstjes, gebakken krieltjes en rauwe paprika, want alleen van die menukaart wordt gegeten. En schuddebuikjes voor op brood. Ik moest die dingen halen in de supermarkt, maar kon ze eerst niet vinden. Denk je dat ik aan het winkelpersoneel durf te vragen: "Weet u waar de schuddebuikjes staan?" Nou nee, dan liever 10 minuten doorzoeken. Het lukte, ik vond ze en weet je, het is best lekker op brood. Vroeger (opa, hè!) legden wij gewoon speculaasjes op brood, maar schuddedingetjes zijn leuker. Alle kinderboekjes zijn weer voorgelezen, sommige meerdere keren, dat maakt kinderen immers niet uit. En natuurlijk maakte foto-opa weer vele portretjes van zijn lieve kleinkinderen. De oudste van de twee is een prima model, de jongste wil niet stilzitten. Maar allebei willen ze de resultaten graag zien. Opa gaat uitrusten van de vermoeienissen. Het was niettemin leuk. Hoe zeiden ze het ook al weer: kleinkinderen? Niet de lasten wel de lusten?